Kolęda „A któż Cię to Stwórco świata” po polsku

Follow me

A któż Cię to Stwórco świata wszystkiego i Panie,
Dzisiaj złożył w Betleemskiej stajence na sianie?
Któż Cię, Wszechmogący Boże, strącił na to łoże?
Kto Cię na tej nizkiej ziemi, równie z synami ludzkimi,
Trudy wszelkie cierpieć zniewolił.

Twa to nowina, a miłość ma ku Tobie sprawiła,
Że mnie z wysokości nieba, na ziemię zwabiła,
Abym w osobie Dzieciny, opłakiwał ludzkie winy,
A spłaciwszy dług twój, ciebie w szczęśliwości wiecznej w niebie,
Między wybranymi posadził.

O Boże, jakżeś w miłości Twojej niepojęty,
Żeś opuścił tron Twój w niebie, a mieszkasz z bydlęty,
Żeś zapomniał Twej godności, zstępując w ziemskie nizkości,
Abyś dla mnie w ludzkiem ciele, niewczasów i nędzy wiele,
I śmierć srogą, podjął krzyżową.

Pomnij więc, jaką miłością goreje ku tobie,
O człowiecze! gdy dla ciebie nie folguje sobie,
Godniejsi są Aniołowie, zacniejsi Serafinowie,
Lecz ciebie nad nich szanuję, tak dalece, że przyjmuję,
Człowieczeństwo na się dla ciebie.

O Przedwieczny Synu Boga, nigdy nie stworzony,
Dziś zaś w Betleem z Panny Maryi narodzony,
Czemże wynagrodzę Twoje podjęte trudy i znoje,
Czem Twą miłość niepojętą, dla mnie na Ciebie zawziętą,
Ja niewdzięczny człowiek odwdzięczę?

Żadnej innej Ja nie żądam od ciebie wdzięczności
O człowiecze! oprócz twojej wzajemnej miłości,
Któraby cię drogą cnoty nieodstępnie wiodła póty,
Póki cię przez śmierci wrota, do wiekuistego żywota
Nie wyprowadzi z tej ziemi.

Kolęda „A któż Cię to Stwórco świata wszystkiego i Panie” ukazuje głęboką kontemplację nad tajemnicą wcielenia Boga. W tekście pojawiają się pytania dotyczące przyczyn, dla których Wszechmogący Bóg zdecydował się przyjąć ludzką postać i narodzić się w skromnej stajence. Centralnym motywem jest miłość Boga do ludzkości, która skłoniła Go do takiego poświęcenia.