Jan Brzechwa – Akademia Pana Kleksa – rozdział 4

Follow me

Jan Brzechwa – Akademia Pana Kleksa – rozdział 4 NAUKA W AKADEMII

Co rano punktualnie o piątej Mateusz otwiera tak zwane śluzy. Są to niewielkie otwory w
suficie, poumieszczane akurat nad łóżkami chłopców. Otworów takich jest tyle, ile łóżek, czyli
ogółem dwadzieścia cztery. Gdy je Mateusz otwiera, zaczyna przez nie sączyć się zimna woda, która
kapie prosto na nasze nosy.
W ten sposób Mateusz budzi uczniów pana Kleksa.
Równocześnie rozlega się donośny głos Mateusza:
– Udka, awać!
Co znaczy:
– Pobudka, wstawać!

Na to wezwanie zrywamy się wszyscy z łóżek i ubieramy się jak najprędzej, gdyż umieramy po
prostu z ciekawości, czego nas tym razem będzie uczył pan Kleks.
Sypialnia nasza jest bardzo obszerna. Wzdłuż ścian biegną umywalnie i każdy z nas ma swój
własny prysznic. Myjemy się bardzo chętnie, gdyż z pryszniców tryska woda sodowa z sokiem, przy
czym na każdy dzień tygodnia przypada inny sok. Jeśli chodzi o mnie, to najstaranniej myję się w
środy, gdyż tego dnia do wody dodawany jest sok malinowy, za którym przepadam. Soki pana Kleksa
doskonale się mydlą i dają dużo piany, toteż sypialnia nasza zawsze z rana wygląda jak wielka balia
z mydlinami.

Ubranie nasze składa się z granatowych koszul, białych, długich spodni, granatowych pończoch
i białych trzewików. Jeśli któryś z chłopców coś przeskrobie albo nie umie lekcji, wówczas za karę
musi nosić przez cały dzień żółty krawat w zielone grochy. Krawat taki jest bardzo piękny i
właściwie każdy powinien by go chętnie nosić, my jednak martwimy się okropnie, gdy spotka którego
z nas taka kara.

O wpół do szóstej zabieramy nasze senne lusterka i udajemy się do jadalni na śniadanie.
Stoi tam pośrodku duży okrągły stół, przy którym każdy uczeń ma swoje stałe miejsce. Szyby w
oknach są różnokolorowe, co bardzo podnosi smak wszystkich potraw.
Pan Kleks śniadania i kolacje jada osobno, natomiast podczas obiadu unosi się w powietrzu
ponad stołem z polewaczką w ręce i polewa nam potrawy rozmaitymi sosami. Każdy sos posiada
inną właściwość: biały wzmacnia zęby, niebieski poprawia wzrok, żółty reguluje oddech, szary
oczyszcza krew, zielony usuwa łupież.

Mateusz podczas jedzenia stoi na krawędzi wazonu pośrodku stołu i uważa. abyśmy nic nie
pozostawiali na talerzach.
O godzinie szóstej rano Mateusz chwyta w dziób mały srebrny dzwoneczek i dzwoni na apel.
Biegniemy wówczas wszyscy do gabinetu pana Kleksa, gdzie pan Kleks już na nas czeka i na dzień
dobry całuje każdego w czoło.

Po apelu pan Kleks wchodzi do dużej szafy stojącej w rogu gabinetu i przez okienko w jej
drzwiach odbiera od nas senne lusterka. Mają one swoje szczególne przeznaczenie. Na nocnych
stolikach przy każdym z łóżek stoi takie lusterko przez całą noc. Odbijają się w nich nasze sny i rano,
gdy lusterka oddajemy panu Kleksowi, ogląda on dokładnie, co śniło się każdemu z nas. Sny
niedobre, nie dokończone, głupie i nieodpowiednie idą do śmietnika, a pozostają tylko te, które
spodobały się panu Kleksowi.

Za pomocą waty nasyconej sennym kwasem pan Kleks zbiera z lusterek wszystkie wybrane sny
i wyciska je do porcelanowej miseczki. Tam suszą się one przez jakiś czas. Gdy wyschną już na
proszek, pan Kleks na specjalnej maszynce wytłacza z nich okrągłe pastylki, które wszyscy zażywamy
na noc. Dzięki temu mamy coraz ładniejsze i coraz ciekawsze sny, a najpiękniejsze z nich pan Kleks
zapisuje w senniku swojej Akademii.

Mój sen o siedmiu szklankach tak się spodobał panu Kleksowi, że zapisał go w senniku od
początku do końca i odznaczył mnie dwiema piegami. Ponadto zapowiedział całej klasie, że w
niedzielę po południu sen ten odczytany zostanie na głos.
Lekcje rozpoczynają się o siódmej rano.

Nigdzie chyba chłopcy nie uczą się tak chętnie, jak w Akademii pana Kleksa. Przede wszystkim
nigdy nie wiadomo, co pan Kleks danego dnia wymyśli, a po wtóre – wszystko, czego się uczymy,
jest ogromnie ciekawe i zabawne.

– Pamiętajcie, chłopcy – rzekł do nas na samym początku pan Kleks – że nie będę was uczył ani
tabliczki mnożenia, ani gramatyki, ani kaligrafii, ani tych wszystkich nauk, które są zazwyczaj
wykładane w szkołach. Ja wam po prostu pootwieram głowy i naleję do nich oleju.
Ażeby każdy mógł zorientować się, jakiego rodzaju nauki pobieramy w Akademii pana Kleksa,
opowiem dla przykładu przebieg dnia wczorajszego, gdyż na opisanie wszystkich lekcji,
przedmiotów, wykładów, zajęć i ćwiczeń z całego roku nie wystarczyłoby miejsca w żadnej książce.
Otóż wczoraj pierwsza lekcja była to lekcja kleksografii. Naukę tę wymyślił pan Kleks,
abyśmy wiedzieli, jak trzeba obchodzić się z atramentem.

Kleksografia polega na tym, że na arkuszu papieru robi się kilka dużych kleksów, po czym
arkusz składa się na pół i kleksy rozmazują się po papierze, przybierając kształty rozmaitych figur,
zwierząt i postaci.
Niekiedy z rozgniecionych kleksów powstają całe obrazki, do których dopisujemy
odpowiednie historyjki, wymyślone przez pana Kleksa.

Myślę, że sam pan Kleks powstał z takiego właśnie rozgniecionego atramentowego kleksa i
dlatego tak się nazywa. Mateusz jest zdania, że po panu Kleksie można się wszystkiego spodziewać i
że moje przypuszczenia są całkiem prawdopodobne.
Do jednego z moich obrazków pan Kleks ułożył taki dwuwiersz:
Bardzo trudno jest mi orzec, Czy to ptak, czy nosorożec.

Lekcja kleksografii niezmiernie nam przypadła do gustu. Poszło na nią kilka flaszek atramentu i
cały stos papieru, nie mówiąc już o tym, że wszyscy byliśmy ubrudzeni atramentem aż po łokcie.
Wieczorem musieliśmy użyć do mycia soku cytrynowego, gdyż żaden nie mógł odmyć plam z naszych
rąk i twarzy.

Po lekcji kleksografii zabraliśmy się do przędzenia liter. Zauważyliście pewno wszyscy, że
drukowane litery w książkach składają się z czarnych niteczek, posplatanych w najrozmaitszy sposób.
Pan Kleks nauczył nas rozplątywać litery, rozplatać poszczególne małe niteczki i łączyć je w jedną
długą nitkę, którą następnie nawija się na szpulkę. W ten sposób nawinęliśmy już na szpulki mnóstwo
książek z biblioteki pana Kleksa, tak że na półkach zostały tylko puste stronice, bez liter. Z jednej
książki można otrzymać siedem, a czasem nawet osiem dużych szpulek czarnych nici, na których pan
Kleks następnie wiąże supełki. Jest to największa pasja Pana Kleksa. Potrafi całymi godzinami
siedzieć w fotelu albo w powietrzu i wiązać supełki.

Gdy zapytałem go, po co to robi, odrzekł mi wielce zdziwiony:
– Jak to? Czy nie rozumiesz? Przecież czytam! Przepuszczam litery przez palce i mogę w ten
sposób przeczytać całą książkę, nie męcząc wzroku. Gdy nawiniecie już na szpulki wszystkie moje
książki, nauczę was również czytać palcami.
Przędzenie liter jest właściwie dość żmudne, ale wolę je niż czytanie wypisów lub odrabianie
zadań arytmetycznych.

Po lekcji przędzenia liter pan Kleks zaprowadził nas wszystkich na drugie piętro i otworzył
jeden z zamkniętych pokojów.
– Wchodźcie ostrożnie, moi chłopcy – rzekł pan Kleks wpuszczając nas do środka – w sali tej
mieści się szpital chorych sprzętów, musicie uważać, aby żadnego z nich nie urazić. Pamiętacie, jak
wyleczyłem zepsuty tramwaj? Otóż dzisiaj chcę was nauczyć leczenia chorych sprzętów.
Po wejściu na salę oczom naszym przedstawiła się istna rupieciarnia. Były tam fotele bez nóg,
tapczany bez sprężyn, popękane lustra, zepsute zegary, popaczone stoły, powykrzywiane szafy,
dziurawe krzesła i mnóstwo rozmaitych innych zniszczonych sprzętów.
Pan Kleks kazał nam ustawić się pod ścianami, sam natomiast zabrał się do pracy.
Każdy sprzęt, do którego zbliżał się pan Kleks, trzeszczał lub skrzypiał na jego widok i ufnie
ocierał się o jego ubranie. Krzesła i stołki z radości tupały nogami, a zegary pojękiwały zepsutymi
sprężynami.

Z największą ciekawością przyglądaliśmy się zabiegom pana Kleksa. Zabrał się on przede
wszystkim do stołu, który stał w rogu sali. Opukał go dokładnie na wszystkie strony, ujął za jedną z
nóg i zmierzył mu puls, po czym przemówił niezmiernie czule:
– No co, mój maleńki? Już cię nie boli, prawda? Gorączka minęła, deski się zrosły, za trzy–
cztery dni będziesz zdrów zupełnie.

Podczas gdy stół cichutko skomlał, pan Kleks wysmarował mu blat żółtą maścią i szpary w
deskach przysypał zielonkawym proszkiem.
Następnie zbliżył się do szafy, która straszliwie zaskrzypiała obojgiem drzwi.
– Jak tam? – zapytał pan Kleks. – Czy bardzo jeszcze kaszlesz? Chyba nie. Wkrótce już
będziesz zdrowa, tylko się nie martw.

Mówiąc to, przyłożył ucho do jej pleców, bardzo uważnie wysłuchał, po czym napuścił
kroplomierzem do wszystkich zawiasów po kropli oleju rycynowego.
Szafa odetchnęła głęboko i czule poczęła łasić się do pana Kleksa.
– Jutro cię jeszcze odwiedzę – rzekł pan Kleks – bądź tylko dobrej myśli. Na ścianie wisiało
pęknięte lustro. Pan Kleks przejrzał się w lustrze dokładnie i poprawił sobie piegi na nosie, wyjął z
kieszeni czarny angielski plasterek i nalepił go wzdłuż całego pęknięcia.

– Patrzcie, chłopcy, uczcie się, jak trzeba leczyć pęknięte szkło! – zawołał do nas wesoło pan
Kleks.
Po tych słowach jął nacierać lustro flanelową szmatką, a gdy po chwili odlepił plasterek, nie
było już ani śladu pęknięcia. ’
Niech Anastazy i Artur zaniosą lustro do jadalni. Jest już zdrowe – powiedział pan Kleks.
Nieco dłużej trwały zabiegi przy zepsutym zegarze. Trzeba było przepłukiwać wszystkie
śrubki, zapuszczać kropelki, smarować i nacierać pękniętą sprężynę, jodynować wahadło.
– Biedactwo – rozczulał się nad nim pan Kleks – tyle musisz się nacierpieć. No, ale nic,
wszystko będzie dobrze.

Gdy pan Kleks pocałował go w cyferblat i czule pogłaskał po drewnianej szafce, zegar nagle
wydzwonił godzinę, wahadło poszło w ruch i w całej sali rozległo się głośne „Tik–tak, tik–tak, tik–
tak”.

Byliśmy po prostu zdumieni, a niebawem mieliśmy sposobność przekonać się, jak bardzo
przywiązane są do pana Kleksa chore sprzęty.
Zamierzaliśmy właśnie opuścić szpital, gdy nagle okazało się, że pan Kleks zgubił swoją
ulubioną złotą wykałaczkę.
– Nie wyjdę stąd, dopóki zguba się nie znajdzie – oznajmił pan Kleks.

Rozpoczęły się poszukiwania. Wszyscy, ilu nas tylko było, poklękaliśmy na podłodze i pełzając
na czworakach, przeszukiwaliśmy zakamarki, kąty i skrytki. Mateusz fruwał po całej sali, wtykając
dziób do rozmaitych szpar i szczelin w podłodze i w ścianach, tylko pan Kleks siedział w powietrzu
z nogą założoną na nogę, łykał pigułki na porost włosów, bo mu kilka ze zmartwienia wypadło, i
rozmyślał.

Poszukiwania nasze trwały długo, a mimo to nie zdołaliśmy odnaleźć wykałaczki. Pan Kleks
również był bezsilny, gdyż jego prawe oko nie wróciło jeszcze z księżyca i wskutek tego nie mogło
być wysłane na oględziny.

Nic też dziwnego, że widząc zgryzotę pana Kleksa i naszą niezaradność, chore sprzęty, same
zabrały się do szukania zguby. Kulawe stoliki i stołki kuśtykały po całej sali, dziurki od klucza
rozglądały się uważnie dookoła, szuflady powysuwały się pojękując dnami, lustra usiłowały odbić
po kolei wszystko, co tylko mogły w sobie pomieścić, wreszcie piec, pragnąc także przyczynić się do
znalezienia wykałaczki, powtarzał nieustannie:
– Zimno–zimno–ciepło, zimno–ciepło–ciepło.

Zegar chodził bardzo długo i dopiero gdy zaczął się zbliżać do okna piec zawołał:
– Ciepło–ciepło–ciepło!
Zegar obejrzał dokładnie parapet i ramy okna, a potem zabrał się do przeszukiwania firanek.
– Gorąco–gorąco! – wołał piec.

Okazało się, że wykałaczka najspokojniej tkwiła w fałdach firanki tuż nad podłogą.
W ten sposób chore sprzęty odnalazły zgubę pana Kleksa.

Pobyt nasz w szpitalu przeciągnął się do południa. O tej porze pan Kleks jada zazwyczaj drugie
śniadanie, my zaś udajemy się nad staw lub na boisko, gdzie codziennie odbywa się jedna lekcja na
świeżym powietrzu.

Zatem gdy po wyjściu ze szpitala chorych sprzętów zeszliśmy na dół, pan Kleks wypłynął przez
okno do ogrodu na połów motyli, Mateusz natomiast zarządził zbiórkę i poprowadził nas na boisko,
na lekcję geografii. Byłem już poprzednio w dwóch szkołach, ale po raz pierwszy w życiu widziałem
taką lekcję geografii.

Mateusz wytoczył na boisko dużą piłkę zrobioną z globusa, rozdzielił nas wszystkich na dwie
drużyny i powyznaczał nam stanowiska zupełnie tak, jak do gry w piłkę nożną. Mateusz był sędzią,
fruwał nieustannie w ślad za piłką i gwizdał, gdy któryś z nas popełniał błędy. Cała zaś sztuka
polegała na tym, aby uderzając w piłkę nogą, wymieniać równocześnie miasto, rzekę albo górę, w
którą właśnie trafił czubek trzewika.

Na znak dany przez Mateusza gra rozpoczęła się. Biegaliśmy za globusem jak szaleni i
kopaliśmy piłkę z całych sił.
Przy każdym kopnięciu padał okrzyk któregoś z graczy:
– Radom!
– Australia!
– Londyn!
– Tatry!
– Skierniewice!
– Wisła!
– Berlin!
– Grecja!

Mateusz gwizdał raz po raz, okazywało się bowiem, że Antoni wymienił Skierniewice zamiast
Mysłowic, Albert pomieszał Kielce z Chinami, zaś Anastazy wziął Afrykę za Morze Bałtyckie.
Gra ta bawiła nas niesłychanie, popychaliśmy jeden drugiego, przewracaliśmy się na ziemię,
wykrzykiwaliśmy nazwy miast, krajów i mórz, Mateuszowi pot spływał z dzioba, ja sapałem jak
miech kowalski, a jednak nauczyłem się przy tym z geografii więcej niż w dwóch poprzednich
szkołach w ciągu trzech lat.

Przy samym końcu gry przytrafił się pewien nie przewidziany przypadek: jeden z Aleksandrów
tak mocno kopnął globus, że wzbił się on niezmiernie wysoko, a następnie spadł nie na boisko, lecz
przeleciał przez mur i dostał się w ten sposób na teren jednej z sąsiednich bajek. Byliśmy ogromnie
zakłopotani, gdyż nie wiedzieliśmy, w jakiej bajce mamy szukać naszej piłki: czy udać się do Tomcia
Palucha, czy do Trzech Świnek, czy też może do Sindbada Żeglarza.
Gdy tak zastanawialiśmy się nad tym, co począć, rozległ się nagle wesoły głos Mateusza:
– Aga, opcy!
Co miało oznaczać:
– Uwaga, chłopcy!

Spojrzeliśmy przed siebie i oczom naszym ukazał się niezwykły widok: od strony muru zbliżała
się do nas prześliczna Królewna Śnieżka, a za nią dwunastu krasnoludków dźwigało na plecach nasz
globus.
Pobiegliśmy na spotkanie witając ich jak najserdeczniej.
Królewna Śnieżka uśmiechnęła się do nas łaskawie i rzekła:
– Wasza piłka potłukła mi kilka zabawek, mimo to jednak zwracam ją wam, ale pod
warunkiem, że nauczycie moich krasnoludków geografii.

– Doskonale! Bardzo chętnie! – zawołał Anastazy, który był najśmielszy z nas wszystkich.
Tymczasem stała się rzecz zgoła niespodziewana: Królewna Śnieżka, a wraz z nią dwunastu jej
poddanych, zaczęli pomału topnieć i rozpływać się w gorących promieniach sierpniowego słońca.
– Zapomniałam, że u was jest przecież lato – szepnęła zawstydzona Królewna Śnieżka.

Zanim zorientowaliśmy się w sytuacji, biedna Królewna Śnieżka z każdą chwilą malała
topniejąc coraz bardziej, aż wreszcie rozpuściła się całkiem i zamieniła się w maleńki przezroczysty
strumyczek. Połączyło się z nim dwanaście innych strumyczków i wszystkie razem popłynęły w
stronę jednej z furtek w murze, szemrząc znane słowa marsza krasnoludków:
Hej–ho, hej–ho, Do domu by się szło!
„Jak to dobrze, że nie jestem ze śniegu” – pomyślałem sobie, patrząc na oddalający się coraz
bardziej strumyczek.

Tak skończyły się odwiedziny Królewny Śnieżki w Akademii pana Kleksa.
Gdy tak stałem zamyślony, rozległ się gwałtowny dźwięk dzwonka.
To Mateusz wzywał nas na obiad.